گر شعله های خشم وطن، زین بیشتر بلند شود

ترسم به روی سنگ لحد ، نامت عجین به گند شود

پر گوی و یاوه ساز شدی، بی حد زبان دراز شدی

ابرام ژاژخایی ی تو ، اسباب ریشخند شود

هرجا دروغ یافته ای ، درهم چو رشته بافته ای

ترسم که آنچه تافته ای ، بر گردنت کمند شود

باد غرور در سر تو، ، کور است چشم باور تو

پیلی که اوفتد به زمین ، حاشا دگر بلند شود

بر سر کله گشاد منه، خاک مرا به باد مده

ابر عبوس اوج – طلب ، پابوس آبکند شود

بس کن خروش و همهمه را، در خاک و خون مکش همه را

کاری مکن که خلق خدا ، گریان و سوگمند شود

نفرین من مباد تو را ، زان رو که در مقام رضا

دشمن چو دردمند شود، خاطر مرا نژند شود

خواهی گر آتشم بزنی ، یا قصد سنگسار کنی

کبریت و سنگ در کف تو ، خاموش و بی گزند شود